Świadectwo dziennik duchowy

Ze mną idzie Pan 

Świadectwo. Dziennik duchowy to poruszający opis przeżyć mało znanej mistyczki. Alicja Lenczewska zmarła  w Szczecinie 5 stycznia 2012 roku. Gdy w 1985 roku przyjęła komunię świętą stanął przed nią Jezus, a ona poczuła się ogromnie szczęśliwa. Od tej pory na polecenie Pana spisywała to co do niej mówił. Jego duchowe prowadzenie trwało aż do jej śmierci. Czytając jej dziennik spotykamy się z głęboko teologicznym tekstem, o wielowymiarowym duchowym przesłaniu. Jak sama mówiła: „Kochać Chrystusa trzeba w ludziach, bo On tam jest spragniony miłości. Nie w abstrakcyjnych wyobrażeniach, lecz w konkretnych osobach, które znam i spotykam, zwłaszcza w tych, w których brak miłości”. 

(…) W 1984 roku, po śmierci mamy, Alicja wraz ze swoim bratem Sławomirem (tłumaczem, znającym 12 języków) zaczęli uczęszczać na spotkania modlitewne Odnowy w Duchu Świętym. To w tej wspólnocie Alicja odnalazła sens swojego życia. „W tym czasie – pisała Alicja – zaczęły trafiać do moich rąk książki religijne. Wśród nich Krzyż i sztylet,Trzecia godzina dnia, Najszczęśliwsi na świecie i inne mówiące o Odnowie Charyzmatycznej w Duchu Świętym”. Lektura tych książek rozbudziła jej wiarę. 8 marca 1985 roku Alicja uczestniczyła w rekolekcjach dla animatorów w Gostyniu. „I tam stało się coś – jak sama napisała – co zmieniło zupełnie moje życie. Tam stanął przede mną Jezus. Bardziej realny, prawdziwszy niż wszystko, co było w kaplicy: niż ludzie, którzy stali obok. Stało się to po przyjęciu Komunii św. (podczas Eucharystii), kiedy ze skruchą myślałam, jak bardzo jestem spóźniona w drodze do Niego. Wszystko przestało istnieć, był tylko On. Jego potęga, moc, ogrom coraz większy i ja coraz mniejsza przy Nim. Ogrom miłości tak wielkiej, niespotykanej, przed którą można tylko płakać nad swoją niewdzięcznością. A potem radość, że On mnie kocha. Radość rozsadzająca serce.
Od tej chwili zmieniło się wszystko: hierarchia wartości, struktura potrzeb, cel życia. Jedyną wartością, pragnieniem i celem stał się On – Jezus Chrystus. A najpiękniejszymi chwilami stały się spotkania z Nim: w modlitwie codziennej, w codziennej Eucharystii, w Komunii św., a także w powszedniości życia i pomagania innym. Wszystko, za czym tęskniłam i goniłam po świecie przez tyle lat, dał mi On. I dał wiele więcej, niż mogłam sobie wyobrazić i pragnąć” (…)