Księżna Margaret. XVII-wieczna skandalistka i celebrytka

Siedemnastowieczna arystokratka, która wstrząsnęła posadami barokowego świata

Księżna Margaret to powieść łącząca fikcję literacką z elementami biografii Margaret Cavedish. Pozornie była nieśmiała i zamknięta w sobie. Za czasem po napisaniu swoich dzieł zaczęła szokować i budzić skrajne emocje. Była niezwykle utalentowana i unikała konwenansów. Ekstrawagancka Margaret z zamiłowaniem tworzyła piękne tomiki poezji, filozoficzne eseje, scenariusze feministycznych sztuk teatralnych i pisała utopijne opowieści typu science fiction. A były to czasy, w których kobieta pisarka nie miała racji bytu. Ponadto Margaret była damą dworu arystokratycznego pochodzenia. Kobieta wyemigrowała do Francji, gdzie obalony został król Karol I. Tam, na tle szalejącej wojny domowej, Margaret poznała i poślubiła Williama Cavendisha, który całym sercem dopingował jej karierę pisarki i podziwiał bezkompromisowe dążenie do celu. Choć mąż wspierał ją przez całe życie istnieje duże prawdopodobieństwo, że i bez niego publikowałaby swoje książki wbrew wszystkiemu i wszystkim. Po wojnie, Margaret osiągnęła paradoksalną popularność – była szalenie słynna, ale w niektórych kręgach okryta złą sławą. U zarania dziejów prasy, pisano o niej na łamach gazet jak o największej celebrytce, nazywano ją „szaloną Magie”. Co więcej, Margaret jako pierwsza (i jedyna na kolejne dwieście lat) kobieta, została zaproszona do angielskiego towarzystwa naukowego The Royal Society.

(…) Powiła ośmioro dzieci. Najstarsze z nich, syn Tom, urodziło się w roku 1603, ostatnim roku panowania królowej Elżbiety I. Miała trzech synów i pięć córek; dzieci ubierała w bogate, acz proste i schludne stroje, by zaszczepić w nich nawyk skromności. Margaret była najmłodsza z rodzeństwa, a świat stał się dla niej księgą, w której pisała jak węglem na białej ścianie. Później stworzyła szesnaście dużo mniejszych książeczek, historii nieopatrzonych tytułami, związanych kawałkiem włóczki. Bohaterami jej lat dziewczęcych byli Szekspir, Owidiusz i Juliusz Cezar, a heroiną tych wczesnych prób literackich – ulubiona siostra, Catherine, której postać nie pojawiła się jedynie w pięciu z nich. Śnieg zasypywał okolicę, a ona siedziała przy kominku w pokoju dziecięcym i tkała swoje historie. Jako ostatnią snuła ponurą opowieść poprzetykaną wieloma odcieniami zieleni: szmaragdu, niebieskozielonego, mchu. Spotykamy w niej miniaturową księżniczkę mieszkającą w zamku z muszli i śpiącą w pościeli uszytej z powiek gołębic (…)

                                                                                                          Fragment książki