Gracz

Oboje mają silne charaktery i trudne doświadczenia z przeszłości 

Gracz to fascynująca książka autorstwa Vi Keeland, która oferuje dużo więcej niż moglibyśmy się spodziewać. Brody Easton jest przystojnym, aroganckim i pewnym siebie zawodnikiem. Jest niezwykle irytujący… i potwornie pociągający. Z przyjemnością i premedytacją bierze udział w swoistej grze, w której stawką jest dziki seks. Krótkoterminowy cel? Panienka do łóżka. Deliah to początkująca dziennikarka, która chce przeprowadzić z nim wywiad. Brody od pierwszego spotkania próbuje ją zawstydzić i chce się z nią umówić. Nie ukrywa jednak, że jest zainteresowany przygodą na jedną noc. Nieprzewidywalny i bezpruderyjny, zrzucił przed nią ręcznik przepasający jego biodra. Przed obiektywem. Trudno stwierdzić czy liczył na flirt, czy po prostu chciał zaliczyć. Ale jedno wiadomo – Brody się nie patyczkuje. Znajomość rozpoczęta w taki sposób może potoczyć się różnie… Fani gorącego romansu sportowego będą zachwyceni. Strony Gracza iskrzą od chemii między głównymi bohaterami. Delilah nie jest bardzo zasadniczą osobą, ale jednej reguły twardo się trzyma – nie umawia się z graczami. Jest pewien problem – Brody ma wobec niej inne plany… Męska, kierowana instynktem zdobycy duma nie pozwoli mu po prostu odpuścić. Kto odniesie zwycięstwo w tej piorunującej rozgrywce? Wprawiony gracz czy opierająca się jego urokowi dziennikarka?  

(…) Nie ruszając się ze swojego miejsca, obserwowałam mowę ciała Brody'ego. Przy tej pięknej blond reporterce nie zrzucił ręcznika, który miał owinięty wokół pasa. Tak naprawdę wydawało mi się, że traktował ją tak, jak traktował innych męskich reporterów. Nie uśmiechał się zachęcająco, nie było błysku w jego oczach wskazującego na próbę flirtu. I nie pokazywał jej swojego „Subwaya". Zaczęłam się zastanawiać, czy ona już spróbowała tego przysmaku. Chciałam wiedzieć, czy kiedykolwiek zrobił z nią coś takiego, jak ze mną. Tylko nie wiedziałam, dlaczego to było dla mnie takie ważne.
Po ukończeniu wszystkich wywiadów, które miałam zaplanowane, udałam się do Eastona. Już nie byłam zdenerwowana. Tym razem byłam chyba trochę… podekscytowana.
Gdy Nick rozkładał kamerę i lampy, powiedziałam:
– Dziękuję za twoje… piłki.
Easton uśmiechnął się.
– Żaden problem.
– Zrobiłeś to tylko po to, żebym musiała ci za nie podziękować, prawda?
– Nie. To był zwykły bonus. Zrobiłem to, żebyś zabrała je ze sobą do domu i myślała o mnie za każdym razem, gdy na nie spojrzysz (…)